Sudbina države Crne Gore je neodvojivo povezana sa sudbinom Crnogoraca koji sa njom dijele svoje nacionalno ime. Ona je istorijski ideal i težnja niza generacija koje su u neprestanoj borbi ugradile sebe u njenu nezavisnost, dostojanstvo i suverenitet.
Proces razdržavljenja Crne Gore neminovno prati denacionalizacija Crnogoraca koji nemaju “rezervnu” državu, odnosno svoju maticu u okruženju. Zato su negatori crnogorskog nacionalnog bića i njegovog jezičkog, kulturnog i crkvenog identiteta u kontinuitetu agresivni i nepomirljivi sa tim nepobitnim činjenicama.
Kada smo u toj mjeri ugroženi, prirodno smo primorani da reagujemo i branimo vrijednosti koje nas opredjeljuju i čine svojima na svome. Lažna teza o nekakvom „crnogorskom nacionalizmu” je najobičnija podmetačina. Identitetski ugroženim Crnogorcima upravo fali zdrava doza “nacionalizma” u demokratskom-liberalnom smislu.
U svijetu ne postoji nacija koja je lišena toga, što se uglavnom krsti kao “patriotizam” i predstavlja aksiom postojanja modernog čovjeka i oblik subjektiviteta jednog naroda. A mi kao da se stidimo svog identiteta, pa se stalno moramo dovijavati i pokrivati raznim eufemizmima svoje pravo na nacionalno postojanje.
Građanski koncept nije suprotan nacionalnoj državi. Naprotiv! Ako nećeš nacionalnu državu ne možeš imati nikakvu državu. Oni što misle da mogu ići protiv ideje nacionalne države na kraju ispadnu gubitnici.
“Građanska država” je demokratska država u okviru koje funkcioniše građansko (civilno) društvo. Potiskivanje nacionalnog kod Crnogoraca očigledno održava manjak samopouzdanja koje je vlast pokazivala još od obnove državnosti, što u nepoželjnom scenariju Crnu Goru može odvesti na veoma opasan put etnofederalizacije, odnosno države konstutivnih naroda.
Comments are closed